प्रार्थना करते. आणि मी कोणती प्रार्थना करतो? ती माझी लाडकी मुलगी मरावी अशी मी प्रार्थना करतों! ती मरावी म्हणून प्रार्थना? होय. तिच्या मरणाची प्रार्थना! कुमारिकेचा प्रेमळ व कृपाळू एकच मित्र आहे. तो म्हणजे मरण. तिला भेटायला येणाऱ्या मृत्यूहून अधिक सौम्य व मायाळू दुसरें कोण असेल? असा प्रेमळ पाहुणा दुसरा कोणता भेटेल? भाऊ तिला कठोरता दाखवतील. चुलते टोचून बोलतील. तिच्या कोमल हृदयाला एकाहि शब्दाचा धक्का बसूं नये अशी काळजी घेणें हें माझं सर्वात मुख्य कर्तव्य आहे."
दुसरी एक कविता पहा:
"संपत्ति जाऊन विपत्ति मला आली. मी वर होतों, आतां खाली घसरलो. दुर्दैवानं सारे सारे गेले. आतां अब्रू व मान यांचं धन तेवढें उरलें. दैवानें माझ्या आनंदाचे अश्रूंत परिवर्तन केलें. कितीदा तरी दैवानें जें जें मला दिलें तें तें पाहून मी हंसलों आहें. परंतु आज?
"या मुली नसत्या तर? मग या अनंत पृथ्वीवर माझी भाकरी धुंडीत मी स्वैर फिरलो असतो. पृथ्वीची लांबी रुंदी कांही कमी नाहीं! परंतु मुली आहेत! आपली मुलें म्हणजे चालती बोलती जणुं आपलीं तीं हृदयेच असतात. त्यांतील एखाद्यालाहि जरी जरा कठोर वारा लागला तरी माझा डोळा झोपेला नाहीं म्हणू लागतो."
अशा त्यांच्या भावना होत्या. असें हें काव्य आहे. जुनें अरबी काव्य
■ ■ ■
२६ ।
