दाराशीं भाला रोवून उभा राहतों. तुम्ही जा. सुरक्षित जागी जा." स्त्रिया गेल्या. आणि पाठलाग करणारे आले. भाला रोवून घोड्यावर हात ठेवून अंतारा उभा होता! शत्रू जवळ यायला धजेना, परंतु घोडा हलला. आणि त्याला टेकून उभा असलेला अंतारा खालीं पडला. त्याचे प्राण आधींच निघून गेले होते. घोड्याच्या आधारानें निष्प्राण शरीर उभे होते! रक्तस्त्रावानें कधींच तो मेला होता. शत्रु जवळ आले. अंताराने प्रेमानें जिवंतपणींच नाहीं तर मेल्यावरहि रस्ता धरून ठेवला हें त्यांनी ओळखले. इस्लामपूर्व अरबांत अशा अनेक कथा आहेत. खरा अरब एकदांच प्रेम करी. तो तिच्यावर आमरण प्रेम करी. ती त्याच्यावर करी. पुढें बहुपत्नीत्वाची चाल पडली. विशेषेकरून शहरांत ती सुरू झाली. बहुपत्नीत्व व बहुपतित्व दोन्ही प्रकार.
प्राचीन अरब काव्याचे जे थोडे फार नमुने आहेत, त्यांतून भावनांची कोमलता आहे. अरब लोक लहान मुलींना वाळवंटांत जिवंत पुरुन मारीत! सदैव चालणाऱ्या लढायांनी पुरुषांची संख्या फार कमी होती. मुलींचं करायचे काय, हा प्रश्न असे. म्हणून अशा क्रूर रीतीनें ते संख्या कमी करीत. परंतु शहरांतील अरबच मुलींना अशा रीतीनें मारीत. बेदुइन या गोष्टी कमी करी. कधीं दारिद्र्यामुळेंहि त्याला असें करावें लागे. परंतु त्याला का प्रेम नसे? एक बाप आपल्या मुलीस म्हणतो:
"माझी उमेयना नसती तर माझ्या जिवाला कसलीच काळजी वाटली नसती. मग मी कशाचीहि फिकीर नसती केली. या काळ्याकुट्ट अंधारांत भाकरीसाठीं मी धडपडत राहिलो नसतों. ही दगदग केली नसती. अजूनहि जगावें असें कां बरें मला वाटतें? कोणतें कारण, कोणता हेतु? मी गेलों तर मुलीचें कसें होईल? ती पोरकी होईल. नातलग निष्ठुर असतात. म्हणून मला जगावें असें वाटतें. तिला सोडून जाऊं नये असे वाटतें. मी भिकारी होईन का, साऱ्या संपत्तीचा नाश होईल का, असा विचार मनांत येतो व मी घाबरतों. कां बरें? कारण जवळ कांहींच नसेल तर माझ्या मुलीचें कसें होईल? तिचें रक्षण हा दरिद्री पिता कसें करूं शकेल? एखाद्या ताटांत मांस ठेवावें, मग त्याच्यावर सारे तुटून पडतात तसें तिच्यावर सारे तुटून पडतील! माझी मुलगी -लाडकी उमेयमा- माझ्यासाठी प्रार्थना करते, मला उदंड आयुष्य मिळावें म्हणून
इस्लामी संस्कृति । २५
