पान:इस्लामी संस्कृति खंड पहिला मुहंमद पैगंबर चरित्र.pdf/१६९

बसलेले असावयाचे. किंवा जवळच्या मशिदींत असत. मुहंमदांच्या औदार्यावर ते जगत. त्या लोकांना 'बाकावरचे लोक' असें म्हणत. त्यांतील कांहींना सायंकाळीं आपल्याबरोबर जे असेल तें खायला बोलावीत. कांहींना आपल्या शिष्यांकडे पाठवीत. मोठे पाहुणे आले तर त्यांची सुखी व सधन शिष्यांकडे सोय करीत. मुहंमदांचा मुख्य आहार खजूर व पाणी हा असे. मिळाली तर बार्लींची भाकरी. त्यांची चैन म्हणजे दूध व मध. परंतु त्यांतहि संयम राखीत. अबु हुरेरा सांगतो कीं पुष्कळ वेळां पैगंबरांस उपाशी रहावें लागे. कधीं कधीं कित्येक दिवस घरांत चूल पेटलेली दिसत नसे. अशा वेळेस खजूर व पाणी यावरच रहात. मुस्लिम इतिहासकार लिहितात, "ईश्वरानें जगांतील खजिन्यांची किल्ली मुहंमदांसमोर ठेवली, परंतु त्यांनी ती नाकारली."
 विरक्त त्यागमय जीवन. गरिबीत आनंद मानणारें जीवन. दारिद्र हा माझा अभिमान आहे असे ते म्हणत. "देवा, मला गरीब ठेव." अशी प्रार्थना करीत. "मला गरीब राहू दे, गरीब मरूं दे, गरीबींत वाढू दे" म्हणत. एकदां एक मनुष्य पैगंबरास म्हणाला, "देवाची शपथ, माझें तुमच्यावर फार प्रेम आहे." पैगंबर म्हणाले, "जर माझ्यावर तुझें खरें प्रेम असेल, तर मग दारिद्र्याचें चिलखत तयार कर. दारिद्र्याने नट नदी समुद्राकडे धांवत जाते. तिच्यापेक्षांहि अधिक जलदीनें गरिबी त्याच्याकडे धांवत जाते जो माझ्यावर प्रेम करतो. गरीबांना तुझ्याकडे येऊं दे, म्हणजे तुला ईश्वराजवळ जातां येईल. तूं गरिबांना जवळ घेशील तर ईश्वर तुला जवळ घेईल." गरिबीनें रहावें, साधेपणानें रहावें अशीं त्यांची शेंकडों वचनें आहेत. "तुम्हीं गरीबांना व गरजवंतांना समाधान द्याल त्यांत माझे समाधान आले. ऐषआरामापासून, सुखासीन जीवनापासून दूर रहा. ईश्वराचे जे खास सेवक आहेत, जे खुदाई खिदमतगार आहेत त्यांना ऐषआरामी राहून सच्ची पूजा करतां येणार नाहीं." असे ते सांगत. एकदां पैगंबरांकडे पाहुणा आला तर त्यांना पीठ उसने आणावें लागलें! गरिबीचं व्रत त्यांनी अक्षरशः पाळले. ते गरिबांशी एकरूप झाले. ते मेले तेव्हां कांहीं हत्यारें, एक उंट व लहानशी जागा हीच काय ती त्यांची धनदौलत मागें होती. त्यांचे चिलखतहि एका सावकाराकडे गहाण होतें. तें सोडवायला पैसे नव्हते! मुहंमदांची मुलगी हझरत फतिमा हिला स्वतः दळावें लागे. हातांना तिच्या फोड येत. एकदां ती पैगंबरांना म्हणाली, "मला मदतीला एक गुलाम द्या." प्रेमळ
१५२ ।