होती. घर जवळ आलं तशी ती थांबली. त्यानं खोलीत शिरायला बघितलं असतं तर ती त्याला थांबवू शकली नसती. तो तिच्यापेक्षा थोराड होता, त्याला जास्त ताकद होती.
"काय बोलायचं ते बोला."
"मी पुन्हा इकडे रहायला येतो."
"का? तिनं तुमाला हाकलून दिलंय व्हय? आपल्या बापाच्या घरी जा की मग. माज्याकडे कशाला? पुना माजं घर लुटायला?"
"मी पुन्हा तसं करणार नाही. एवढा एकदा माझ्यावर विश्वास ठेव."
क्षणभर रुक्मिणीची चलबिचल झाली. आपल्याला ना माहेर, ना सासर, ना मूलबाळ. सगळं आयुष्य असं एकटीनंच काढायचं? तिचं वय एव्हाना अवघं वीस-बावीस वर्षांचं होतं, पण ती दिसे चौदा-पंधरा वर्षांच्या कोवळ्या मुलीसारखी. तिच्या वाट्याला संसारसुख कधी आलंच नव्हतं.
पण मग तो पहिल्यापासून कसकसा वागला हे तिला आठवलं. तो निव्वळ स्वार्थी आहे हे तिला पुन्हा पुन्हा दिसलं होतं. परत आपल्याकडे येण्यात त्याचा काहीतरी मतलब असला पाहिजे असं तिला मनातून वाटत होतं.
ती म्हणाली, "मला तुमचा इस्वास वाटत नाई. तुमाला माज्याबरबर नीट ऱ्हायचं असंल तर वडलांना घिऊन या. चार लोकांसमक्ष त्यांनी मला लिहून द्यावं तुमी येडंवाकडं काई केलं तर ते जबाबदारी घेतील म्हणून. मंग मी तुमाला परत बोलवीन."
सदा चिडला, "तू कोण मोठी जमीनदारीण लागून गेलीस? मी नवरा आहे तुझा. कशी घेत नाहीस घरात बघतो. कोर्टात दावा लावतो. कोर्टाची आरडर आली की चट घेशील."
तो धमक्या द्यायला लागल्यावर आपण केलं ते बरोबरच केलं असं तिला पटलं. त्याला आपली माया असती तर असं वागलाच नसता. तिलाही राग आला. ती म्हणाली, "जावा, मला कोडताची धमकी घालता, जावा कुटं जायचं ते कोडतात नाईतर पोलिसात. मला कुनाची भीती हाय?"
तिला मनातनं खूप धाकधूक वाटत होती. खरंच कोर्टानं हुकूम दिला तर आपण काय करणार? दांडगाईनं त्यानं इथं यायला बघितलं तर त्याला थांबवणारं कोण आहे? माझे आईबाप काही माझ्या मदतीला येणार नाहीत. सासूसासरे तर नाहीच नाही. चुलता म्हटला तर लांब रहातो. आयत्या वेळी कोण आपल्या पाठीशी उभं रहाणार?
