पोरगी बोलली ते आठवून आठवून सीतेच्या डोळ्यांना पुन्हा पुन्हा पाणी येत होतं. एकीकडे बाहीनं डोळे पुसत, नाक ओढत तिचं खुरपं चालूच होतं.
नर्मदेनं हाक मारली होती, "सिते, ए सिते, बेल ऐकाय आली न्हाई का? भाकरी खायची का नाय?"
"मला भूक न्हाई."
विठोबानं पण हाळी दिली होती पण तिनं लक्षच दिलं नाही. पोटात भुकेचा आगडोंब उसळला होता पण ती जेवायला गेली नाही.
असं वागावं पोरीनं? असलं वंगाळ बोलावं?
आदल्या दिवशी तिनं मालकिणीला विचारलं होतं, "बाई ह्या प्लाटमंदी लई कांग्रेस झालंया. मला एकटीला कवा उरकायचं? नंदाला जोडीला आणू का? पाऊस लागल्यापासनं काम न्हाई तिला. बसूनच हाय घरी."
नंदाच्या संसाराला हातभार लागावा म्हणून तिला आणली तर तिनं हे असं केलं. प्लॉटमधल्या झाडांची छाटणी केली होती. त्याच्या बारक्या काटक्या जागेवरच पडल्या होत्या. खुरपण राहिली बाजूलाच नि नंदा काटक्या सर्पणाला घरी न्यायला गोळा करायला लागली.
"नंदे, त्या काटक्यांना हात लावू नको."
नंदानं लक्षच दिलं नाही तशी सीतेनं उठून तिच्या हातातला एक जुडगा हिसकून घेतला, "मुकाट काम कर. आज माज्या शब्दावर बाईंनी तुला कामावर ठिवलीय. तू परवानगी घेतल्याबगार कशाला हात लावलास तर उद्या बाई मला जाब इचारतील. मी इक्ती वर्स हितं काम करतीया पन कुणाचं हूं म्हणून घेतलं न्हाई."
आईनं हातात कोंबलेलं खुरपं फेकून देऊन नंदा जागची उठली नि म्हणाली, "छिनाल रांडे, आई हायस का वैरीन? तुला माझं काय बी चांगलं बगवत न्हाई."
ब्लाऊज थोडासा फाटला होता तो तिनं बोटं घालून आणखी फाडला आणि आईनं मला मारलं, कपडे फाडले, शिव्या दिल्या म्हणून आरडत ती नवरा शेजारच्या प्लॉटमधे दाऱ्यावर होता त्याच्याकडे गेली. त्यानं तिला उगी करून घरी पाठवलं.
सीता विचार करीत होती, पोरांसाठी मी काई बी करायचं ठिवलं न्हाई,
